Danisha Hillebrand was depressief, maar kwam er weer bovenop  

 Als kind was Danisha Hillebrand (21) wild en druk. Vanwege de chaos in haar hoofd en lichaam vond ze het moeilijk om op te letten. Toen zij negen jaar oud was, kreeg zij de diagnose ADHD en ook de bijbehorende medicatie. Altijd behield zij het gevoel dat zij ‘anders’ was. Zelf denkt ze dat dit gevoel heeft meegespeeld bij de depressie die haar in de coronaperiode overviel. Ze ging in therapie en leerde daar van andere jongeren om zich niet langer te verstoppen voor haar gevoelens. Stapje voor stapje kwam ze er bovenop. Haar boodschap aan andere jongeren: “Het is niet raar om je depressief te voelen en je bent ook niet alleen. Er zijn mensen die je graag willen helpen, dus praat erover!”   

Alles kostte moeite 

“Toen de coronacrisis uitbrak, zat ik ineens thuis. Het duurde niet lang of ik voelde dat ik wegzakte. Als ik wakker werd, leek alles zo uitzichtloos. Je kunt het je moeilijk voorstellen als je gezond bent, maar werkelijk alles kostte me moeite. Ik sleepte mezelf door de dag heen, studeren ging niet meer. Gelukkig heb ik een goede band met mijn zus, die orthopedagoog is. Ik had haar al verteld dat het niet zo goed met me ging, en tijdens een wandeling met mijn moeder heb ik ook bij haar aangegeven dat ik zo niet verder kon. Mijn familie nam mijn depressie meteen serieus. Ik belandde bij de huisarts en de praktijkondersteuner verwees me door naar PsyQ, een organisatie voor geestelijke gezondheidszorg in Leiden.”  

Zoveel herkenning 

“Bij PsyQ werd ik geplaatst in een therapiegroep voor jongvolwassenen. Dat vond ik eerst heel eng, maar het bleek ontzettend fijn om zoveel herkenning te ontmoeten. Ze snapten precies waar ik doorheen ging en dat gaf mij het vertrouwen om erover te praten. Met je eigen vrienden is dat toch moeilijker. Ik wilde ze niet belasten met mijn verhaal, ook omdat ik me ervoor schaamde. Wanneer ik een moeilijke nacht achter de rug had, zette ik de volgende morgen een soort vrolijk masker op, alsof er niets aan de hand was. In de groep heb ik geleerd om me niet langer op die manier te verstoppen. Contact zoeken helpt juist om uit die bubbel te komen. Je zit zo vast in je hoofd, dat je daar niet gemakkelijk in je eentje uit komt.” 

Zet één stap 

“Wat ik ook heb geleerd, is het denken in kleine stapjes. Ik kon zó opzien tegen een hele dag, dat ik maar gewoon bleef liggen. Kom eerst maar eens je bed uit, leerde ik. En dan: trek een broek aan. Eet een boterham. Als je eenmaal één stap hebt gezet, volgen er automatisch andere, en dan voelt zo’n dag niet meer als een enorme berg. Zo leerde ik ook om kleine dingen op te zoeken die mij gelukkig maken. Een wandeling met mijn zus. Een lekkere lunch in de zon. Als je depressief bent, denk je misschien dat je er nooit meer uitkomt en dat je zo tachtig moet worden. Die gedachte kon mij echt verlammen, maar stukje bij beetje merkte ik dat het echt niet voor altijd hoeft te duren.” 

Voorbij het ongemak 

“Voor mij is ook de juiste medicatie heel belangrijk geweest, in combinatie met de therapiegroep. Op mijn achttiende was ik van de ene op de andere dag gestopt met mijn ADHD-medicatie, omdat ik wilde weten wie ik was zonder die pillen. Achteraf denk ik dat ik daar te gemakkelijk over heb gedacht en dat ik mede daardoor uit balans ben geraakt. Ik kom uit een fijn en veilig gezin, waarin ik me echt gesteund voel, en toch heb ik in gezelschap altijd een soort ongemak gehad. Ik werk bijvoorbeeld bij een grote doe-het-zelfzaak, maar met mijn collega’s praten, de telefoon opnemen of kassa draaien? Ik durfde het eerst gewoon niet. Nu denk ik: wat is het ergste wat me kan gebeuren? En dan doe ik het expres tóch. Ik zoek zulke kleine confrontaties nu bewust op en daardoor wordt de drempel steeds lager.” 

Gevoel van vrijheid 

“Via de NTI volg ik nu een thuisopleiding Media en Vormgeving, want ik wil graag het creatieve vak in. Die vrijheid is voor mij nu heel belangrijk. Ik studeer wanneer ik wil, ik werk wanneer ik wil en ik neem vrij wanneer ik wil. Dat ik aan niets of niemand vastzit in mijn leven, geeft me lucht. Daarom is dit ook het moment om mijn verhaal te delen met andere jongeren. Het voelt als een grote stap, een spannende ook, maar ik wil uitdragen dat een depressie niet gek is. Ja, je kunt het krijgen, je kunt een terugval hebben, maar je kunt het ook een plaats geven. Kijk maar naar mij.“